De Jas
overgenomen uit het Jubileumboek van de 75-jarige
AEV (Algemene Eigenaren Vereniging)
De drafsport kent zo zijn klanten, niets menselijks is ze vreemd. Deze anekdote speelt zich af zo'n dertig jaar geleden, maar het kan ook nog overmorgen zijn. Niet onwaarschijnlijk is dat het ook 75 jaar geleden gebeurd kon zijn.
Het verhaal is als volgt. Een groepje eigenaren was gewoon om op enig moment bij de trainer van hun paarden te verzamelen. Met z'n allen praten in het paardenlatijn is alleen al aardig. Als de gezelligheid stijgt, kan de behoefte ontstaan een ander etablissement te bezoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Ook de trainer wordt aangezet om mee te gaan, maar hij kent zijn pappenheimers en vooral zijn echtgenote. Hij ziet er vanaf.
Een dag later wordt hij door een van die eigenaren gebeld. "Joh, je zou me een geweldige dienst kunnen bewijzen", luidt de inleiding. "lk heb gisteravond mijn jas laten hangen in dat etablissement dat we bezochten. Toen ik laat thuis kwam, vroeg mijn vrouw waar mijn jas was. Ik kon moeilijk zeggen dat ik hem in dat etablissement heb laten hangen. Dus snel een smoes verzonnen. Mijn jas hangt in dat aardige cafe in Rotterdam, heb ik haar maar gezegd. Nu wil ze vanavond met mij naar dat cafe om te zien of mijn jas daar echt hangt. Wil jij dat even voor mij regelen, dat scheelt mij een hoop ellende".
En de trainer was niet zo kwaad, waar hij toch al in redelijke mate afhankelijk is van zijn koning klant, om aan zijn verzoek uitvoering te geven. De paarden laat je dan maar even de paarden. Snel naar dat etablissement getogen. Maar omdat dat pas tegen de ochtend sluit, is het ook niet zo snel weer open. Pas in de middag lukte het hem om de jas los te krijgen. Spoorslags naar Rotterdam, om daar de jas in die aardige kroeg te hangen. Enigszins vermoeid van het geregel, maar toch ook gelukkig laat hij zich op de barkruk zakken om zich tegoed te doen aan een stevige borrel. Deze is nog maar net achter de kiezen, of bij de ingang ontwaart hij "zijn" eigenaar. Hevig gesticulerend, vergezeld van zijn vrouw. Met drukke gebaren baant deze zich een weg naar de kapstok en na wat zenuwachtig gezoek steekt hij triomfantelijk de jas in de lucht. "Zie je wel", roept hij nog opgelucht. Het juiste moment voor de trainer om het cafe - Rotterdamse cafes zijn een formaat groter dan elders
in het land - omzichtig en ongezien door de eigenaar te verlaten."Mission" volbracht.
|
